Afstuderen in de hangmat!

Alweer meer dan een week verder en weer hoog nodig tijd voor een update.
Mijn ouders zijn inmiddels weer veilig aangekomen in Nederland en voor ons is het afstuderen weer volop begonnen! In de hangmat weliswaar…Maar daar meer over;)

Het weekend hebben we lekker rustig aan gedaan, zijn naar de kerk geweest en hebben nog een stukje in de auto gereden naar het dorpje Groningen. Leuk om in een heel ander land ineens een heel bekende dorpsnaam te zien. Nou Groningen in Nederland is wel wat groter hoor maar toch is het best grappig.

Vorige week hebben we nog verschillende tripjes gemaakt. We hebben de maandag en de dinsdag weer gebruikt voor ons onderzoek en de rest van de week waren we weer vrij.
Voor woensdag had mijn vader een vierwielaandrijvingauto gehuurd. We wilden naar het binnenland, rijden en aangezien we al ervaring hadden met slechte wegen gingen we dit niet nog een keertje wagen. Woensdagochtend om 5.45 stonden mijn ouders voor de deur om de auto in te pakken en te vertrekken naar Brownsberg. Brownsberg is een berg bij een groot stuwmeer in de buurt. Het stuwmeer is gemaakt voor de stroomvoorziening van de bauxietfabriek en voor de stroomvoorziening van Paramaribo. De Brownsberg schijnt een hele mooie natuur te hebben en schijnt echt de rit erheen waard te zijn.
Dus woensdagochtend vroeg stapten wij in onze rode fourweeldrive en reden door de stad richting de weg naar Brownsberg. We moesten de highway hebben…Nooit geweten dat een highway er zo slecht uit kon zien! Het was niet eens de beste weg die we gezien hadden. Maar goed vergeleken met wat we daarna kregen viel het allemaal mee. Na Paranam begon de zand/bauxietweg…Een weg vol hobbel, kuilen, water enz. Nadat we ergens aan de kant van de weg ons ontbijt (de zelfgemaakte pannenkoeken waar ik de avond van te voren flink op heb lopen zwoegen) opgegeten hadden was de eer aan mij om de weg te verkennen en het linksrijden te leren! Geweldig kan ik je zeggen! De weg was soms bijna onbegaanbaar maar een beetje extra gasgeven of juist innemen en we waren weer een stuk verder. Dat was zeker een heel avontuur en we waren nog niet eens bij de berg! De weg naar boven heeft mijn vader weer gereden en dat was maar goed ook. Hoewel voor mij zeker ook een grote uitdaging maar no way dat ik die weg zou kunnen rijden als mijn vader ook bij ons in de auto zit. Die vind dat zelf veel te prachtig!
De weg naar boven was iets breder dan 1 auto, er zaten ook hobbels en gaten in en er lag wat meer water dan op de weg er naar toe. Na 4,5 uur onderweg te zijn waren we eindelijk veilig boven gearriveerd en hebben daar de auto geparkeerd. Eerst zijn we daar naar het uiterste puntje gelopen, daar hadden we een mooi uitzicht op het stuwmeer en een deel van de berg. In de verte hoorden we de brulapen brullen en ook het geluid van vele andere dieren was goed te horen. Daar even uitgerust zijn we weer naar de auto gegaan, hebben wat gegeten en zijn weer een stukje naar beneden gereden naar een andere parkeerplaats vanwaar we verder naar beneden zouden lopen naar de watervallen die op de berg te zien zijn. De weg naar beneden was goed te doen en we kwamen naar een kwartiertje á halfuurtje al snel uit bij een mooie waterval de ‘Leonsval’ genoemd. We wilden eigenlijk ook naar de ‘ireneval’ lopen maar dat scheen nog 30 á 45 minuten verder naar beneden te zijn en dat moesten we ook allemaal weer naar boven lopen. Dus dat hebben we maar niet gedaan. Na even gerust te hebben zijn we aan de klim naar boven begonnen. Een hele klauter. Gelukkig hebben we het allemaal gered. Boven moest er echt nog weer uitgerust worden, wat gedronken, wat gegeten en weer de weg naar Paramaribo vinden. De weg terug leek nog langer dan de weg heen. Aan het eind van de dag was ik die stomme hobbelweg helemaal zat. Ik was blij toen we weer op de highway waren! Eindelijk minder hobbels…ik wist niet dat ik dat ook nog zou zeggen! De auto was na een dag in het binnenland niet meer rood van het lak maar rood van de bauxietgrond en stof!
’s Avonds heerlijk uit eten geweest en ons zelf de volgende dag een rustdag beloofd!
Donderdag hebben we ’s middags heerlijk bij het zwembad gelegen en hebben we heerlijk gezwommen!’s Avonds voor de laatste keer met mijn ouders bij Broki gegeten. Daar hadden we met mijn verjaardag ook gegeten en het was er weer erg lekker! Wij zullen er zeker nog weer vaker gaan eten. Alleen jammer dat we de stagiaires niet konden zien swingen op muziek want ze moesten afdansen voor hun salsales en er hingen gordijnen voor zodat de anderen niet konden zien wat ze moesten doen.

Vrijdag zijn we voor de laatste keer de auto ingestapt op weg naar een marrondorp dat Santigron genoemd werd. Daar zijn marronmensen naar toe verhuisd toen hun dorp onderwater liep door de stuwdam die gemaakt werd. We waren erg benieuwd en gingen op weg. Maar zoals we hier in Suriname wel vaker tegen aan gelopen waren, waren er dit keer ook geen wegwijsbordjes! Dus eerst waren we veel te ver en gingen we vragen. Ja, we moesten een zandpad aan de rechterkant hebben, nou gelukkig waren dat er maar 6!! Telkens weer verkeerd zandpad, vragen, naar het volgende zandpad gewezen worden…ga zo maar door. Uiteindelijk hadden we het goed zandpad gevonden en moesten we nog minstens een kwartier op dat zandpad rijden. Toen we er uiteindelijk waren, voelden vooral mijn vader en ik ons zulke toeristen dat we niet uit wilden stappen. Iedereen werd geïrriteerd en we zijn weer de weg terug gegaan….hmm gezellig middagje in de auto. Nou ja we hebben in iedergeval wat van de omgeving gezien. Daarna zijn we naar de jeruzalembeurs geweest, heeft Roos een hangmat gekocht, zijn we naar een mall in de buurt geweest, hebben we kleren gekocht en zijn we naar huis gegaan. Daar heeft mijn vader de hangmat van Roos opgehangen (mijne had hij al opgehangen) en zijn we voor het laatst met z’n 4tjes uit eten gegaan. Ons afscheidsdiner was bij de Waag. Een Italiaansrestaurant in Paramaribo! We hebben er heerlijk gegeten! Ze kunnen daar toch goed koken! We hebben genoten van de verrukkelijke smaken en zijn daarna met mijn ouders nog eventjes mee geweest naar het hotel.
Daar nog wat gedronken en toen werd het tijd om te gaan slapen.

Zaterdagochtend lekker uitgeslapen, en van alles gedaan. Zaterdagmiddag kwamen mijn ouders nog even tijd overbruggen bij ons. De koffers werden verder volgestouwd met dingen die wij niet meer nodig hadden en ons dus ruimte zou besparen als we het aan mijn ouders mee zouden geven. En toen kwam het moment…rond 4 uur hebben we afscheid van mijn ouders genomen…Zij zouden ’s avonds om 8 uur vliegen…Dus sinds dien zij we weer met z’n tweetjes en is het harde leven van afstuderen in de hangmat begonnen.
Roos heeft ’s middags een verlengsnoer gekocht en daardoor kunnen wij heerlijk met onze laptop in de hangmat werken! Tis toch heerlijk! Moeten we wel het geluk hebben dat het niet regent. Want sinds mijn ouders weg zijn schijnt de zon niet meer zo hard. Vandaag regent het ongeveer al de hele dag…Jammer jammer! Hoezo droge tijd?? Nou ja, we hopen maar heel hard dat na regen, zonneschijn komt!

Vanaf gisteren zijn we hard bezig geweest met het verwerken van interviews en de laatste enquêtes houden. Nog 6 weken en we zitten alweer in Nederland! Hoe we dat vinden, daar verschillen onze meningen over;)

Liefs,
Roos en Saskia