Zo is de tori

Lieve en trouwe lezers,
Het is weer eens tijd voor een blog zo vonden Roos en ik. Dit keer ben ik weer aan de beurt dus ik zal mijn best doen. Het zal dit keer niet een hele lange worden ben ik bang want heel veel hebben we niet meegemaakt;)

Afgelopen week hebben we een drukke week gehad. We hebben eindelijk onze laatste enquete gehouden! Nog weer een verhaal apart met de leuke jongens die de badkamerdeur niet dicht doen als ze gaan baden. Roos moest een jongen zoeken en ophalen, liep de trap op en keek recht de badkamer in. Je raad het al...dit keer niet met maar zonder handdoekjes...Gelukkig heb ik ook van dit alles niets meegekregen omdat ik netjes beneden ben gebleven met de jongens die al een enquete aan het invullen waren. Heerlijk!
Het was dus onze laatste enquete bij ons laatste internaat! Heerlijk dat dat afgerond is! Dinsdag zijn we druk bezig geweest met het uitwerken van de interviews en die zijn nu helemaal klaar! Ze staan allemaal in de computer, wachtend om geanalyseerd te worden!

Woensdagochtend hadden we een afspraak bij stichting Equalance...We zouden kennis gaan maken met het programma SPSS(een programma om onze enquetes in te verwerken) Van Daniella hadden we te horen gekregen dat het een erg moeilijk programma zou zijn en dat we er wel echt even voor moesten uittrekken om het te leren kennen. Maar Roos (koppig als ze is) wilde perse weten wat het voor programma was en hoe het werkte. Eindelijk had ik toegegeven. Daniella had een collega bereid gevonden om het ons uit te leggen. Dus wij maar niet al te veel gepland voor de woensdag. Toen we daar kwamen en het uitgelegd kregen waren we binnen een half uurtje klaar...hmm zo moeilijk is het eigenlijk niet..Zelfs eigenlijk stiekem heel makkelijk!

In de bus naar de stichting toe hadden we flinke vertraging. Onze buschauffeur was namelijk 3x vlak na elkaar gestopt om een man in te laten stappen, een vrouw uit te laten stappen en nog geen 5 meter verder weer iemand in te laten stappen. Jammer genoeg voor hem reed er een politie auto achter ons die ook al die keren moest stoppen. Deze had het niet echt op prijs gesteld en de buschauffeur kreeg een bekeuring. Officieel mogen de bussen namelijk niet overal stoppen waar ze willen. Officieus hoef je je hand maar op te steken of de bus stopt wel. Waarom verder lopen dan nodig is?

We hadden die woensdag dus nog flink wat tijd over. We hebben daarom heerlijk gelunched bij de Spanhoek. Dit is een hotel met een erg leuk terrasje waar je heerlijke salades kon eten. We hebben dus erg lekkere vitamines naar binnengewerkt en daarna onder het genot van nog een colatje en als toetje een stukje cheesecake hebben we zitten brainstormen over een interview die we de volgende dag hadden met Mr. Emanuels (onze afstudeerbegeleider, tevens docent aan de Anton de Kom Universiteit en directeur van stichting Equalance). 's Avonds een filmpje gekeken en daarna naar bed!

De volgende ochtend hadden wij om 10 uur een afspraak met meneer Emanuels. Maar ook die ochtend zijn we even weer met onze neus op de feiten gedrukt en er weer bij stil gezet dat we in Suriname zijn en niet in Nederland!Mr. Emanuels had namelijk om 11 uur pas tijd voor ons. Hij had eerst een gesprek met iemand anders, dat gesprek was nogal uitgelopen en toen hij ons kwam halen (we hadden braaf bij de andere collega's zitten wachten die allemaal aan het werk waren...) kreeg hij nog even een briefje in handen gedrukt van iemand die gebeld had en die hij eigenlijk direct wel terug moest bellen. Een half uur later...inmiddels dus 11 uur had hij eindelijk tijd voor ons. Nou van die tijd hebben we dan ook ruimschoots gebruik gemaakt!Om 13.20 zijn we de deur weer uitgelopen en hebben we niet alleen een begeleidingsgesprek gehad maar ook een super interview gehad met een man die erg leuk kan vertellen en over veel nuttige informatie bezit. Ik heb dan ook Roos echt af moeten kappen omdat de vragen die we stelden helemaal geen nut meer had voor ons interview.

Om jullie trouwens even een beeld te geven van hoe de stichting in elkaar zit het volgende...De stichting bestaat uit 8 medewerkers en een directeur (mr. Emanuels). 4 van de 8 medewerkers zijn nog bezig met studeren of afstuderen. Zij werken naast dat ze naar school gaan parttime of fulltime bij de stichting. Daniella is 1 van de de parttime en studerende medewerkers. De andere 4 medewerkers zijn ook nog jong (allemaal onder de 30 denk ik). Het kantoor is 1 middelgrote ruimte (ik schat het rond 16m2) met 6 computers. 1 van die computers staat op het bureau van mr. Emanuels. Hij zit dus tussen al zijn medewerkers. Erg leuk om te zien.

Op goede vrijdag zijn we bij Daniella langs gegaan om SPSS op onze pc geinstalleerd te krijgen. Dit programma koste haar wel geteld 20 SRD en was dan erg illegaal.(zoals alle programma's en dvd's in dit land. Volgens mij kun je hier niet eens iets legaals krijgen wat dat betreft.) Ze heeft het op de universiteit gekocht en kreeg een gebrande cd met uitleg hoe je het moest installeren. Naast het programma stond er op die cd ook een illegaal programmatje om een serienummer te verkrijgen. Normaal gesproken kun je 1 cd namelijk maar op 1 pc installeren. Hier is dat anders. Je kunt met 1 cd het programma zovaak als je wilt installeren op welke pc je ook wilt. Erg handig want zo heb ik het gratis op mijn pc staan.

's Avonds zijn we naar de kerk geweest waar we elke zondag heen gaan. Ze hadden het hele weekend een minipaasconferentie. Dit wilde zeggen dat er vrijdagavond, zaterdagavond en zondagochtend een kerkdienst was. We hebben alle kerkdiensten bezocht en ze stonden allemaal in het teken van Pasen. Het waren mooie diensten met een mooie inhoud die op elkaar aansloot.
Zondag na de dienst hebben we nog een heel gesprek gehad met de vrouw van de voorganger, daarna kwam ook de voorganger nog bij ons zitten en ook met hem hebben we een heel lang gesprek gehad. We zaten zelfs als laatsten nog in de kerk. De voorganger was erg geinteresseerd geweest in ons onderzoek omdat hij zelf ook een Marron is en hij ziet ook in zijn werk veel fout gaan in de doelgroep van ons onderzoek. Uiteindelijk hebben ze ons thuis afgezet omdat ze toch onze kant op moesten, hebben we een uitnodiging gekregen om een keertje op een zondag na de dienst met hun mee naar huis te gaan en heeft hij zelfs een adres voor ons voor volgend weekend als we naar Nickerie gaan.

Deze week zijn we alweer hard bezig met het uitwerken van interviews, enquetes, inhoudsopgave maken, logboek bijschrijven, nieuwe afspraken maken met nog andere interessante mannen met veel informatie en voorbereiden op onze trip naar het binnenland.

Om jullie nog even jaloers te maken ook onze geplande trips nog even op een rijtje:

Vrijdag en zaterdag 17 en 18 april naar Nickerie
23 t/m 29 April naar het binnenland.
8 en 9 mei: Schildpaddentour
14 mei: dolfijnentour
en dan 15 mei naar huis!

Ow ja en dan nog even een toelichting op de titel:
Dinsdagavond lagen Roos en ik op haar bed de film Troy te kijken (voor de niet kenners onder ons, de film gaat over het Paard van Troy en het verhaal daar om heen.) Voordat het paard uberhaubt in de stad gereden werd was er een hele oorlog aan vooraf. Roos was in de veronderstelling dat op het moment dat het paard op het strand stond de film wel afgelopen was. Maar besefte later pas dat het paard volgeladen was met mannen die de oorlog wilden winnen. Dus toen de paard in de stad stond vroeg roos ontsteld: Gaat het nu weer helemaal opnieuw beginnen? Mijn antwoord daarop was; Ja, nu begint het eigenlijk allemaal pas. Roos: Met een teleurgesteld gezicht en een emotionele stem: Ik vond het eigenlijk nu wel genoeg geweest....

Na de film was Roos helemaal teleurgesteld en vond ze het helemaal geen leuk einde. Waarop ik voor het eerste mijn Surinaamse woorden uitsprak: Ja, zo is de tori(het verhaal)...

Lieve mensen, bedankt voor jullie belangstelling! We hopen over 31 dagen weer in Nederland te zijn! Tot die tijd moeten jullie het nog doen met de digitale manier van communiceren!

Liefs,
Roos en Sas