Drink met je billen bloot, melk uit een kokosnoot!

Nou ja, zo ernstig was het niet de afgelopen dagen, we hebben ook nog wel wat gedaan. Eigenlijk ook geen melk uit een kokosnoot gedronken...maar dat doet er niet toe;) Dat gevoel hadden we wel..

Het begon allemaal zondagmiddag in onze herberg in het (soms) mooie plaatsje Paramaribo. Daniella kwam bij ons lang om samen met ons alle boodschappen in dozen, koelbox en tassen te doen. Vervolgens nog een keer verpakken in vuilniszakken en met tape vastbinden zodat we zeker weten dat er geen bauxiet in ons eten komt. Daniëlla had die avond al last van haar voet, was net naar de dokter geweest en die had haar een prikje gegeven. Het zou allemaal goed gaan en ze zou maandag gewoon met ons mee gaan. Wij dus verder gegaan met inpakken en onze tassen waren praktisch ingepakt toen Daniella die avond belde. Ze had het er met haar ouders over gehad en wist niet of het wel zo verstandig was om toch te gaan. We spraken af dat zij maandagochtend zou bellen om te laten weten of het door ging.
Maandagochtend ging om 5.45 de telefoon: Daniella! Ze belde om te zeggen dat haar voet al beter was en dat we gewoon gingen! Roos is gaan douchen en ook ik was bijna klaar toen weer de telefoon ging. Roos nam de telefoon op en het was weer Daniella. Ze belde om te zeggen dat ze wat meer gelopen had en dat het toch niet ging lukken om te gaan. Bleek dat toen ze de eerste keer belde alleen maar eventjes heen en weer had gelopen in haar kamer. Roos kwam heel voorzichtig de douche in om te zeggen dat ik er wel weer onder vandaan kon komen omdat we toch niet gingen. Ik ging rustig verder en ben daarna heerlijk mijn bed weer in gedoken…ach ja wat kan je anders om half 7 ’s ochtends???
Toen we weer wakker werden hebben we niet zo heel veel bijzonders gedaan. We hebben wat voor school gedaan en hoopten dat we dinsdag gingen. Daniëlla zou ’s middags bellen. Dat heeft ze gedaan en ze vertelde dat we woensdag waarschijnlijk zouden gaan. Nou er ruste dus geen zegen op onze reis naar het binnenland.
Dinsdag weer niet zo heel veel behalve wat voor school doen enz. Dinsdag werden we maar niet gebeld door Daniëlla. Dus wij uiteindelijk om 22 uur gebeld om te vragen of we de volgende dag zouden gaan. Maar Daniëlla kon nog steeds niet. Dus zijn we woensdag maar even naar haar toe te gaan om te kijken wat we anders konden doen.
Woensdag was er een oplossing, het broertje van Daniëlla zou meegaan. Hij kan namelijk de taal en zou ons kunnen begeleiden. Donderdagochtend zouden we vertrekken! Nou wij helemaal blij want we zagen de bui al hangen dat we alleen zouden moeten gaan. Dat zagen we toch niet helemaal zitten, ook al had Daniëlla alles wel goed geregeld. Woensdagavond waren we de laatste spullen aan het opruimen en aan het inpakken toen de telefoon weer ging…jullie raden het al: Daniëlla! Haar broertje kon toch niet mee…Hij moest namelijk toch nog wel heel veel voor school doen…We moesten dus maar alleen gaan… Euhm, nou oke dan maar. Daniëlla zou zorgen voor het eten dat nog bij haar lag. Ze zou haar broertje met een taxi sturen en zou nog kijken of ze een chauffeur voor ons kon regelen anders moesten we maar gewoon naar de Saramaccanstraat (de straat waar alle busjes voor de busjes zich verzamelen) gaan en daar zouden we dan wel een busje vinden. Gelukkig voor ons had Daniëlla iemand kunnen vinden. Dus wij wachten bij ons huis (we zouden thuis opgehaald worden). Na een half uur zagen we een blauwe laadtruckje ( zo eentje met een cabine en een open laadbak) de straat in rijden…Roos zei voor de grap: “He! Daar is ons vervoer” haha…Maar we moesten nog harder lachen toen het inderdaad ons vervoer bleek te zijn..Oeps;)

Nou wij stappen vrolijk in en rijden naar de Saramaccanstraat waar hij nog 2 passagiers op moest pikken. Toen we daar aan kwamen bleek dat die al weg waren en werden wij in een ander busje overgeplaatst….tsja ik vind het best als we maar veilig in Atjoni aan komen. Vandaar moesten we de bus pakken naar Jaw- Jaw het dorp waar we zouden blijven. De bus vol geladen met voedingsmiddelen en kleding gingen we op pad. Roos had speciaal voor onderdag een oranje zakdoek gekocht die ze om haar hoofd knoopte…had ze toch een beetje het koninginnendag gevoel. Inmiddels begon ons stukje bij beetje het nieuws te bereiken van het koninginnengebeuren in Nederland. We schrokken allebei behoorlijk en zijn de hele dag op de hoogte gehouden van alles. We hadden allebei een rotgevoel en vonden het vervelend dat we niet in Nederland zaten. Maar we hebben ook besloten om onze binnenlandtrip er niet door te laten verpesten.
Om 9 uur begon de reis naar Atjoni en hadden we ons voorbereid voor 8 uur reizen op (zoals Daniëlla het noemt) de abortusweg. Dit omdat de weg zo slecht zou zijn dat als je net zwanger bent het echt niet goed voor je is. Gelukkig viel de weg heel erg mee en waren we om ongeveer 14uur in Atjoni. Doordat er geen airco in het busje was en je met de ramen dicht stikt van de hitte hebben de hele weg de ramen open gestaan. Nou zul je misschien denken; dat is toch niet zo erg? Nou nee op zicht, maar wel als de weg bestaat uit oranje bauxietgrond en de grond zo droog was dat het stof werkelijk overal op je zat. We zagen allebei oranje van het bauxiet en ook onze kleren hadden een oranje gloed…Hoog tijd voor een douche ofzo maar goed eerst nog naar Jaw-Jaw. In Atjonie zou een bootsman voor ons staan. Maar ja herken die maar eens tussen alle bootsmannen die je maar al te graag willen vervoeren. Op een gegeven moment kwam er iemand op ons af die ons vertelde dat hij onze bootsman was. Ik vertrouwde het niet echt en vroeg voor wie hij werkte. Gelukkig zei hij de goede naam en bleek hij ook echt onze bootsman te zijn. Dus alle spullen werden in de boot geladen en we gingen varen:D! Heerlijk is dat even geen stof om je oren maar vooral veel mooie natuurlijk waar je door heen vaart en een lekker windje zonder stof! Na een half uurtje varen kwamen we in Djamaika aan! Ja, zo schrijf je het echt. Djamaika is een vakantieoord in Jaw-Jaw. Daar aangekomen werden we direct geconfronteerd met het grote verschil tussen Paramaribo en het binnenland. In de rivier waar wij op gevaren hadden stonden vrouwen en kinderen de was en afwas te doen. Tsja dat moet wel als je verder geen stromend water hebt en een keuken zoals wij die kennen.
We kregen direct ons hutje op palen aangewezen en daar zouden wij de te volgen dagen overnachten. Het zag er erg netjes uit. We hadden ook een keuken tot onze beschikking waar we konden koken en onze spullen op konden bergen. Genoeg ruimte voor ons tweetjes. We gingen samen met onze gids ter plaatse een rondje door het dorp lopen. Wat een verschil met Paramaribo zeg! Ze wonen in kleine hutjes met nauwelijks ruimte voor een bed zou je denken. Hutjes met dezelfde m2 als ik mijn studentenkamer heb volgens mij. Erg indrukwekkend om te zien.
Toen werd het tijd om te gaan eten. Daniëlla zou mee gaan en voor ons koken, dus het eten wat we hadden was allemaal Surinaams! Geen idee wat ik daar mee moet:S Daarnaast waren Roos en ik zo moe dat we gewoon weg geen puf hadden om te koken. Het resultaat werd dus: Rijst (in een veeeeeel te grote pan gekookt) met knakworstjes ( in diezelfde grote pan warm gemaakt) Niet heel erg lekker dus…maar goed het was te eten en we kregen wat binnen. ’s Avonds met z’n tweeën ter compensatie maar even een halve zak chips leeg gegeten.
Na nog even gelezen te hebben zijn we allebei gaan slapen. De matrassen waren zo dun dat ik zo wat op de bodem lag en ook Roos botten voelde waarvan ze nooit geweten heeft dat ze er zaten!
Rond 4 uur ’s nachts waren we allebei klaar wakker en hebben we nog even gezellig gekletst. Een uur later viel Roos in slaap en weer een half uur later viel ik eindelijk met veel pijn in mijn rug ook in slaap.
Vrijdagochtend werden we om 9 uur ongeveer wakker. We zouden die dag naar Gunzi gaan. Daar zouden we gaan rond lopen in het dorp en daarna heerlijk relaxen aan de rivier bij de stroomversnelling. Rond 11 uur vertrokken we richting Gunzi. Het dorp verschilt niet heel veel van Jaw-Jaw, de bouwstijl is hetzelfde en wij hadden het er al snel gezien. Waren we daar rond aan het lopen, komt er ineens een meisje op de gids af. Bleek dit zijn dochtertje te zijn die in Gunzi woonde…Tsja dat is daar dus heel normaal. Kinderen bij verschillende vrouwen! De kapitein van Jaw-Jaw had 16 kinderen bij 3 verschillende vrouwen, een neefje van hem heeft 35 broers en zussen van verschillende moeders….Inmiddels kijken wij er niet meer van op maar je staat er versteld van hoe vaak dat hier voor komt.

Na het dorp bezichtigt te hebben zijn we naar de overkant gevaren en hebben we daar heerlijk gerelaxt in onze hangmatten die wij natuurlijk meegenomen hadden! De hangmatten hebben we tussen bomen gehangen en we hebben daarna voor het eerst kennis gemaakt met de boven-suriname rivier! Heerlijk is dat om in de stroomversnelling te zitten. Zwemmen kan echt niet. Wij dachten dat wij goede zwemmers waren, maar tegen een stroomversnelling kunnen wij niet op. De marronmensen echt wel! Die duiken zo in het water en voor je het weet zijn ze tegen de stroming in gezwommen! Echt een hele beleving om dat te zien. Na 1,5 uur gerelaxt te hebben zijn we weer terug gegaan naar Jaw-Jaw en hebben we ook daar nog even in de rivier gezwommen. De truc is om voorzichtig het water in te gaan en te tasten met je voeten waar de rotsen zitten. Roos is hier echter nog niet heel erg goed in, want het ene moment stond ze nog gewoon op een rots en het volgende moment lag ze ineens PLONS! Een meter dieper in het water. Erg lachwekkend om te zien en ik lach dan ook helemaal dubbel. Wat wij echter nog niet wisten is dat marronmensen snel denken dat ze uitgelachen worden. Die mensen hebben het dus erg moeilijk gehad met ons want bij het minste of geringste lagen wij helemaal dubbel. Arme mensen.
Voor vrijdag en zaterdag hebben wij een vrouw uit het dorp gevraagd om voor ons te koken, dat is op het vakantieoord heel normaal. We hadden vrijdagavond dus een overheerlijke surinaamse maaltijd die bestond uit Nasi ( de rijst dit keer in een kleiner pannetje van haar gekookt) en heerlijke kip en snijbonen door Roos bereid op aanwijzing van onze kokkin. Het eten was heerlijk en we hebben dan ook ten zeerste genoten.
’s Avonds hebben we gewoon weer heerlijk een boek gelezen en muziek geluisterd en zijn we lekker gaan slapen. Dit keer allebei met een dubbelmatras waardoor we wel een beetje krom lagen maar onze botten gelukkig niet meer voelden.

Na een goede nacht zonder nachtelijke gesprekken werden we zaterdagochtend wakker van de vogels in de omgeving. Vandaag stond er een trip naar 2 dorpen aan de andere kant van Jaw-Jaw gepland. Na een heerlijk ontbijt met beschuit met Pindakaas (op recept van maarten;) nooit gedacht dat ik het ook echt lekker zou vinden) zouden we weg gaan. Etto (de gids) had echter nog geen tijd voor ons dus we moesten ons nog even vermaken. Ineens bedachten wij dat de afwas van de vorige dag er nog stond en dat we die maar eens moesten gaan doen. Natuurlijk wilden wij ook wel eens ervaren hoe het zou zijn om je afwas te doen in de rivier dus we hebben onze badpakken aangetrokken en zijn met vaat en al de rivier in gegaan. Daar hebben we afwas les gekregen van een van de vrouwen die ons zag stuntelen. We hebben met schuurzand, een doek en wat zeep goed zitten boenen om onze vaat! En warempel en lukte ook nog! Na een half uurtje blonk de vaat! Ik heb ook nog even een shirtje uitgewassen in de rivier en daarna zijn we lekker het koele water in gedoken! Daar hebben we van een meisje geleerd waar we precies de stroming in moesten gaan om meegesleurd te worden maar niet tegen al te veel rotsen aan te knallen. Wij kennen namelijk niet elke rots die in de rivier ligt….zij wel! Ook hebben we geprobeerd een stukje tegen de stroming in te zwemmen…Dat is voor een deel gelukt.
Rond 12 uur zijn we met Etto de boot in de gaan en zijn we naar Kajapati en nog een ander dorp geweest. In Kajapati hebben we de hoofdmeester gesproken. Dit wilden we eigenlijk bij meer dorpen doen maar ze waren allemaal in de stad. In het gesprek met de hoofdmeester werd duidelijk dat eigenlijk iedereen die daar de eindtoets van de 6e klas haalt ook naar Paramaribo gaat, dit levert echter vaak ook wel problemen op. Perfect om te horen voor ons onderzoek dus. We hebben nog een ander dorp bezocht en daar de school bekeken. Grappig om te zien dat sommige scholen er gewoon beter uit zien dan in Paramaribo. We hebben ook de school van Jaw-Jaw bekeken. Onder de goot zaten allemaal witte webben zitten dus wij vragen waar dat van was…vertelde Etto doodleuk dat dat van een vogelspin was…dus!!! Zo dicht bij de school. We zagen zelfs een kleine zitten in een van de webben. Nou zeg ik wel een kleine maar als ik een spin van dat formaat in Nederland zie zou ik gillend weg rennen. Voor Nederlandse begrippen een erg grote dus!
Die dag hoorden wij dat er die avond Siksie Wekie zou zijn (geen idee hoe je het schrijft!) dat is 6 weken nadat iemand overleden is. Er is dan een soort herdenkingsdienst en daarna gaat het hele dorp feesten. Maar zo mogen we het eigenlijk niet noemen. Ze gaan gewoon dansen. De hele dag werden we van allerlei kanten gevraagd of we ook kwamen! Nou dat was wel goed. Of we ook gingen dansen? Nou nee!!! Ik kan niet dansen was mijn smoes. Maar die bleek niet zo goed te zijn want alle mannen in het dorp wilde me wel leren dansen;).
Na weer een heerlijke maaltijd gegeten te hebben (dit keer bami met kip!) gingen we tegen 9 uur naar de dienst. Daar werd accapella erg mooi gezongen. Daarna werd er een soort theaterstuk/cabaretstuk opgevoerd waar wij niets van begrepen. En achteraf hoefde ik er ook niets van te weten. De vrouw die overleden was, was namelijk een tweeling. Hier betekent dat, dat je vrijpostig bent. Dus het stuk ging over geslachtsdelen en rare opmerkingen daarover die voor ons haarfijn werden vertaald door twee jongens achter ons….Hmmm lekker dan…
Na dit stuk, zo rond een uur of half 1 werd de muziek klaar gezet en begon het dansen. Het grappige was dat iedere man die ons vroeg of we gingen dansen, zelf niet danste! Erg leuk dan! Roos heeft heel even gedanst met een man maar stopte hier al snel mee toen de man zelf niet echt ging dansen en om haar heen allemaal mannen haar stonden aan te moedigen…dat was een beetje teveel van het goede. We hebben nog een poos zitten kijken en zijn rond half 4/4 uur maar naar ons bedje toegelopen om daar heerlijk in slaap te vallen!

Inmiddels ben ik 2 uur verder met het schrijven van deze blog. Ik heb haast geen gevoel meer in mijn handen;) Ons avontuur is nog niet ten einde…Maar deze blog wel! Roos zal later het tweede deel schrijven! Ik hoop dat jullie daar het geduld voor op kunnen brengen;) Anders is het ook wel heel veel stof in 1x!

Dagdag trouwe lezers en tot over 9 dagen!!!

Dikke Brasa,
Roos en Sas